Autoportret wewnętrzny
Piotr i Witold Adamczyk
Galeria Sztuki, pl. Katedralny 1
20.01.23 – 26.02.23
19.01.23
wernisaż, godz. 18.00
spotkanie z Autorami, godz. 19.00
Czym powinna być sztuka dla artysty? Jakie powinno być autonomiczne zaangażowanie twórcy w tworzenie dzieła? Czy sztuka danego autora powinna być różnorodna, czy jednorodna? Jak przedstawia się ten problem na płaszczyźnie bliźniaczej? Czy powinna zawierać więcej różnic, czy podobieństw? Czy na pewno „zawsze” to, co różne w sztuce, jest ciekawsze od tego, co podobne?
Sztuka moja i brata (w pracach wykonywanych do mojej koncepcji) jest podobna i różna. Podobna – bo niektóre prace, tematy (z założenia) wyglądają, jakby malowała je jedna i ta sama osoba, „różnice” natomiast przejawiają się w samym sposobie malowania, nakładania farby wałkiem czy pędzlem. Jest to jakby sięgnięcie głębiej – do samej struktury obrazu. Pamiętam jak odpakowałem przesyłkę od brata z namalowanymi przez niego obrazami. Widziałem wówczas dużą różnicę w nasyceniu koloru, sposobie jego położenia. Po wspólnym zestawieniu z moją pracą ta różnica okazała się może nie tak wielka, ale nie była to TA różnica, przy użyciu tych samych narzędzi i koloru, farby, o którą nam chodziło?
Fotorelacja z wernisażu i spotkania z Autorami
Projekt ten nie powstał po to, ażeby jeden naśladował drugiego, ale z potrzeby głębszej, wewnętrznej – zrozumienia własnej tożsamości. Tak więc dwie nie te same jednostki dążą do jedności, jak gdyby do początku, do podstawy swojej tożsamości, swego powstania – do tego, gdy zygota była podwójną częścią.
Witold Adamczyk
Idea uprawiania sztuki polegająca na wspólnym malowaniu obrazów mimo innego miejsca zamieszkania, na osobnym i wspólnym rozstrzyganiu kwestii formy i treści wydaje się być oryginalna i działająca na wyobraźnię odbiorcy.
Postawa zrozumienia siebie i istoty człowieczeństwa wyrażonej przez sztukę w dobitny sposób jest tutaj obecna. Formy i treści wynikają z poszukiwania niematerialnego wymiaru człowieka i świata, z wysiłku wypowiedzenia niewyrażalnego, by uchylić potoczne, doraźne i rapsodyczne jakości. Jak w rzeczywistości „poznanej” na wylot dotknąć tego, co stanowi najgłębszy, tajemny sens istnienia. Być może właśnie w wymiarze pełnym sprzeczności – które stanowić może myślenie wbrew temu, co oczywiste, „naturalne” – można zbliżyć się do najgłębszej istoty wszechświata.
Prace Piotra i Witolda naznaczone są potrzebą szukania głębokich sensów, aksjologicznej równowagi i jednoznaczności tego, co istotne, wzniosłe, transcendentne.
Brytyjski pisarz Gilbert Keith Chesterton mawiał: „Istnieje pewien rodzaj wielkości, przy którym wszyscy inni czują się mali. Ale naprawdę wielki jest ten człowiek, który sprawia, że inni czują się wielcy.” Malarstwo Piotra i Witolda sprawia, że widz oglądając ich prace może poczuć się wielki. I zachęcony do współmyślenia, współodczuwania.
Robert Brzęcki
Witold Adamczyk (ur. 1966 w Nowej Dębie) – studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi na kierunku wychowanie plastyczne (1992). Doktorat w 2013 w dziedzinie sztuk plastycznych – sztuki piękne Wydziału Malarstwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu pod kierunkiem prof. A. Leśnika.
Wystawy indywidualne i zbiorowe: Pastele, Galeria Sztuki Współczesnej Wieża Ciśnień, Konin (2002); 3. Europejska Wystawa Malarstwa, Centrum Kultury, Mensie Esnard, Francja (1999); Noc i dzień, Galeria Sztuki, Legnica (2006); Obrazy nowe, Galeria Miejska Arsenał, Poznań (2010); De Polen komen, Galeria bij de Boeken, Ulft, Holandia (2006); Undeniable Tendencies, New Century Artis Gallery, Manhattan, Nowy Jork (2011).
Piotr Adamczyk (ur. 1966 w Nowej Dębie) – studia w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi na Wydziale Edukacji Wizualnej. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Romy Hałat.
Wybrane wystawy indywidulane i zbiorowe: IV Biennale Sztuki Europejskiej Rawicz – Rokosowo, Muzeum Ziemi Rawickiej, Rawicz (2007); III Międzynarodowy Przegląd Sztuki Alternatywy 33, Galeria 33, Ostrów Wielkopolski (2014); Teraz – Piotr Adamczyk, Galeria na Piętrze, Rawicz (2016); Spotkanie Artystyczne 2021, Twoje jabłka spadają do naszego ogrodu, czyli powrót Realnego, Centrum Kultury i Sztuki w Koninie (2022).
Wspólne wystawy: Autoportret. Witold Adamczyk / Piotr Adamczyk, Galeria Szyperska, Poznań (2013); Podobieństwa i różnice Witold Adamczyk Piotr Adamczyk, Galeria 33, Ostrów Wielkopolski (2015); Podobieństwa i różnice Witold Adamczyk Piotr Adamczyk, Galeria Sztuki, Legnica, (2018); Autoportret wewnętrzny Piotr i Witold Adamczyk, Galeria CKiS Wieża Ciśnień, Konin (2022).
Tomasz Bzdęga
HYPERBOREA
Galeria Ring, Rynek 12
20.01.23 – 26.02.23
Wernisaż: 20.01.23
Otwarciu wystawy towarzyszył performens muzyczny HYPERBOREA (wyk. Strefa Niskich Ciśnień)
Art Cafe Modjeska, Rynek 23, godz. 20.00
„Mimo powabów wyspa jest bezludna,
a widoczne po brzegach drobne ślady stóp
bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza.
Jak gdyby tylko odchodzono stąd
i bezpowrotnie zanurzano się w topieli.”
W. Szymborska „Utopia”
Hyperborea (gr. Ὑπερβόρεοι) to kraina szczęśliwości powołana do istnienia przez wyobraźnię starożytnych Greków. Znajdowała się za siedzibą Boreasza – boga, który uosabiał gwałtowny wiatr północny. Była rodzajem raju na ziemi o zbawiennym klimacie. Jej mieszkańcy, wolni od chorób i cierpień, wiedli beztroskie życie, a nasyciwszy się nim skakali ze skały w morze.
Relacja z wernisażu
Malarskie odwołanie Tomasza do Hyperborei owocuje wizualnym melanżem intensywnych barw, które artysta wpisał w nacechowane silną symboliką figury. Obrazy te są jak fotografie z podróży. Podróży istotnej. Kto bowiem nie pragnie – choć na chwilę – zostać radosnym Hyperborejczykiem?
Zaspokajająca ludzkie potrzeby Hyperborea jest zarazem ostrzeżeniem przed pułapką, bowiem ta rajska kraina to także skały, z których (zbyt?) szczęśliwi mieszkańcy rzucali się do morza. Ukryta w micie, zaskakująca konfrontacja rajskiego życia z samobójczą śmiercią odsyła nas do tajemnicy ludzkiej egzystencji. Twórczość Bzdęgi daje wyraz owemu napięciu. Na płótnach artysty toczy się gra barw i równie istotnych prześwitów, które tworzą niemal metafizyczną głębię. Dynamikę malarskich płaszczyzn tonuje geometria wyłaniających się z tła form. Krzyż, kwadrat, koło – w tym kontekście – zyskują rangę uniwersalnych symboli, które – przywołując P. Ricoeura – „dają do myślenia”.
Tomasz Bzdęga ur. 1972, absolwent Królewskiej Szkoły Sztuk Pięknych w Nowej Rudzie, dyplom na wydziale Malarstwa oraz w Pracowni Przekształcania Obrazu i Intermediów. Wystawy indywidualne oraz zbiorowe m.in. w Galerii Synagoga w Bojanowie, Hyperborea w Atelier Jagi Hupało Born to Create w Warszawie, Infernum w Muzeum Ziemi Rawickiej, Sacrum w Kościele Protestanckim w Attendorn (Niemcy), Relikwiarz Sacrum/Profanum podczas 15. Ogólnopolskiego Przeglądu Sztuki Współczesnej FORMA 2016, Rawicz.
