Aktualne

Wystawa pt. Droga pustych domów stanowi analizę przymusowej deportacji ludności wschodniej, która objęła ponad 140 tysięcy osób i została przeprowadzona w latach 1947–1950. Akcja Wisła przyczyniła się do przesiedlenia tysięcy rodzin na Ziemie Zachodnie, tzw. Odzyskane. Nieznane nam niegdyś terytoria, przyznane Polsce po II wojnie światowej stały się nowym, często niechcianym domem.

 

W swojej pracy pragnę pokazać wielowątkowość przeżytych doświadczeń, traktując jako punkt wyjścia historię moich pradziadków, którzy wyruszyli w drogę ze wschodu na zachód przekraczając Wisłę, najdłuższą rzekę Polski. Prezentowane prace stanowią upamiętnienie przerwanych korzeni – zarówno dla tych, którzy musieli stąd odejść, jak i dla tych, którzy przybyli. 

 

Chciałabym zwrócić uwagę, że doświadczenie przesiedlenia, choć osadzone w historii dwudziestego wieku, jest uniwersalnym kluczem do zrozumienia współczesnych kryzysów migracyjnych. Pragnę, aby wystawa prowokowała do namysłu nad kruchą i płynną relacją człowieka z miejscem, korzeniami i własną tożsamością w obliczu globalnego ocieplenia, katastrof naturalnych i geopolitycznych przemian. 

 

Natalia Brzezińska

 

 

 

Na wystawie „Droga pustych domów” autorka podejmuje się trudnego zadania oraz tematu wyzucia z własnego domu i własnej tożsamości. Temat przesiedleń, relokacji, który ma – z jednej strony boleśnie współczesną a z drugiej – odwieczną kontynuację w postaci zjawisk migracji, uchodźstwa, wypędzeń czy ucieczek – staje się motywem sztuki młodej twórczyni, przepracowującej w ten sposób rodzinne doświadczenie pokoleniowej traumy.
Obrazy i instalacje Brzezińskiej to osobista próba konfrontacji wrażliwego indywiduum z okrutną prawdą historyczną, której zapis widnieje nie tylko na licznych świadectwach, ale pozostaje również na zawsze w świadomości i pamięci. Autorka podejmuje rolę medium pomiędzy światem, który był a teraźniejszością, która nie może odciąć się od swoich korzeni, ale jednocześnie ma moc kreowania nowej przyszłości.
Wystawa ta odsłania nie tylko artyzm, którego źródła tkwią w ambiwalentnych czy negatywnych doświadczeniach, emocjach, odczuciach. Pokazuje również, że sztuka może być formą, sposobem i wyrazem rozprawiania się z przeszłością, transmisji międzygeneracyjnych treści, a także nieść nadzieję. Piękno nie musi być i nie jest u Natalii Brzezińskiej tożsame z harmonią, pochodzi z prawdy i dramatyzmu, które stają się zarówno indywidualną, jak i uniwersalną materią artystyczną.

Justyna Teodorczyk

 

 

Natalia Brzezińska urodzona w 1996 roku, pochodzi z Jerzmanowej. W 2021 roku z wyróżnieniem ukończyła Malarstwo na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu pod kierunkiem dr. hab. Tomasza Kalitko, prof. UAP, prezentując prace pt. Fala sejsmiczna. Brała udział w wymianach studenckich z Kyoto City University of Arts w Japonii i Polytechnic of Leiria w Portugalii.

Uczestniczka wystaw krajowych i międzynarodowych, m.in. Najlepsze Dyplomy Akademii Sztuk Pięknych 2021, Culture Beat 2 w Grenadzie w Hiszpanii, The Blue Biennale w Brasov w Rumunii, Archeologia w sztuce w Muzeum Okręgowym im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. W 2020 r. otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia oraz w 2024 r. Grand Prix MKiDN w 28. Wystawie Plastyki Zagłębia Miedziowego w Galerii Sztuki w Legnicy.

Od 2021 roku współprowadzi Pracownię Malarstwa, obecnie na Wydziale Obrazu i Działań Interdyscyplinarnych na macierzystej uczelni. Od 2023 roku jest współkuratorką Galerii Sztuki Kraska, która działa we współpracy z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.